List Marysieńki z okazji Wielkanocy

Moi Najdrożsi,

Piszę do Was z pachnącego wiosną zakątka parku, gdzie ziemia aż drży z niecierpliwości, żeby coś wykiełkowało. Ptaki śpiewają, jakby ćwiczyły do konkursu Eurowizji, a wiatr co chwilę niesie do mnie zapach wilgotnej trawy i… no dobrze, czasem jajek w majonezie z kuchni sąsiadów…

Wiecie, że jako duch nie muszę stać w kolejkach, kaszleć w samolotach ani pakować walizek? Wystarczy, że pomyślę – i hop! Już jestem w Japonii, Norwegii albo w kuchni babci z 1932 roku. Takie przywileje ducha pałacowego – latam, kiedy chcę, i zbieram opowieści jak pisanki do koszyczka.

I właśnie dlatego dziś zabieram Was w podróż – nie tylko dookoła świata, ale i w głąb tego, co dla wielu z nas (ale nie dla wszystkich – i to też ważne!) oznacza Wielkanoc.

Wielkanoc na świecie, czyli gdyby pisanki umiały mówić…

Bo jak to jest? W Targoszynie pachnie żurkiem, we Wrocławiu dzwonią kościelne dzwony, w Poznaniu dzieci szukają zajączka w trawie… a tymczasem:

• W Finlandii dzieci przebierają się za wiedźmy i chodzą po domach z gałązkami wierzby, zbierając słodycze. (Czarownice i cukierki – iście magiczne połączenie!)
• W Norwegii króluje påskekrim – wielkanocna tradycja czytania kryminałów. Gazety, książki, nawet mleko w kartonie mają swoje wielkanocne zagadki!
• W Meksyku rozbijają gliniane piñaty w kształcie Judasza – z impetem godnym mariachi i zębów łakomych na cukierki.
• Na Filipinach niektórzy pokutnicy biczują się publicznie. Ale spokojnie – nie polecam, nawet jeśli ktoś się objadł mazurkiem.
• W Australii zajączka wielkanocnego zastąpił bilbi – sympatyczny torbacz, bo zające uznano za szkodniki (mądre, prawda?)
• A we Francji? Nie ma zająca. Jest dzwon. Lecący z Rzymu. I zrzucający czekoladę. Ot, francuska logika.

Z kolei w dawnych pałacach? Ach, tam Wielkanoc była okazją do noszenia najlepszych kapeluszy, rozkładania serwetek w kształcie królików i – oczywiście – otwierania wielkich zeszytów z przepisami. Ale ja, Marysieńka, zawsze lubiłam wielkanoc ludzi zwykłych – tych, co sadzili rzeżuchę w skorupkach, szykowali zakwas do żurku i robili święconkę z sercem, choć czasem bez szynki. Ale jajka zawsze były!

A co, jeśli nie obchodzisz świąt?

No właśnie. Bo przecież nie każdy z Was obchodzi Wielkanoc. I to jest zupełnie w porządku.

Niezależnie od wiary (lub jej braku), kultur, pochodzenia czy tradycji – wiosna i tak przychodzi. Zmiana i tak się dzieje. Światło wraca. Ptaki śpiewają. I dusza – nawet ta najbardziej zmęczona – może poczuć, że znowu chce się oddychać.

Dlatego Wielkanoc – choć dla wielu związana z religią – może być też świętem życia, odnowy, bliskości, prostoty. Takim osobistym „restartem”, jak wcisnąć przycisk na wiosnę w środku siebie.

A co u nas, w Targoszynie?

W naszym parku robi się coraz bardziej zielono. Ludzie przychodzą na spacery, ptaki śpiewają jakby z radości, że znowu mają widownię, a Platan Miłości jak zwykle za długo zastanawia, czy już wypuścić pierwsze pąki…

I choć ja, jako duch, już nie szykuję mazurków (choć miałam kiedyś świetny przepis na mazurek z wiśniami i nutą lawendy), to z całego serca życzę Wam jednego:

Niech te dni – świąteczne, wolne, spokojne albo zupełnie zwyczajne – będą pełne dobra. Takiego najprostszego. Ciepłego. Codziennego.

I niech Wam zakiełkuje coś nowego – w głowie, w sercu albo w doniczce.

Z koszyczkiem uśmiechów, garścią zajączków i wiosennym podmuchem zza wiekowego buka Wasza

𝓜𝓪𝓻𝔂𝓼𝓲𝓮ń𝓴𝓪 𝓝𝓸𝓷-𝓟𝓻𝓸𝓯𝓲𝓽