Przygody Marysieńki cz. 12. Świąteczny powrót do przeszłości

Śnieg padał nieprzerwanie od nocy, otulając Targoszyn miękką, białą kołdrą. Dorota stała w kuchni, wpatrując się w wirujące płatki, bo śnieg coraz częściej uchodził za „pogodę luksusową”. Zrobiła gorącą herbatę i czekała na Marię i Łukasza, którzy mieli przyjechać, aby porozmawiać o planach Fundacji Marysieńka na kolejny rok. Tomek bawił się w salonie, układając drewniane klocki.

Śnieżny poranek  

– Mamo, dlaczego nie mamy choinki jak w bajkach? – unosząc głowę zapytał Tomek, z którym niedawno oglądała w telewizji jakąś starą animowaną wersję „Dziadka do orzechów”. – Takiej wielkiej, ze świeczkami i cukierkami.

Dorota uśmiechnęła się. – Kiedyś wszystko wyglądało inaczej, ale to nie znaczy, że dzisiaj jest gorzej. Świat się zmienia i idzie do przodu…

Nim zdążyła dokończyć, rozległ się dzwonek do drzwi. Maria i Łukasz wpadli do środka, strzepując śnieg z płaszczy.  

– Co za zima! – zaśmiała się Maria. – Jak z naszego dzieciństwa!  

– Idealna na święta – dodał Łukasz, stawiając na stole kosz z piernikami. 

Tajemnicze ozdoby  

– Wiesz, co, Dorotko… – zaczęła Maria – znalazłam w pałacowym schowku coś ciekawego. Przyniosłam ze sobą.  

Maria wyciągnęła z torby kilka starych, ręcznie robionych ozdób choinkowych: delikatne, słomiane gwiazdki, jabłuszka pokryte cienką warstwą wosku i małe, wypiekane figurki aniołków.  

– To tradycyjne ozdoby, ale… ale jak one się zachowały w takim stanie do dzisiaj? – szepnęła Dorota z takim samym zachwytem, jak zaskoczeniem.  

– Przecież my to znamy! – rozległ się nagle znajomy, figlarny głos.  

Dorota odwróciła się gwałtownie. Na progu stała Marysieńka, otoczona lekką mgiełką, która skrzyła się jak śnieg w świetle księżyca. Maria i Łukasz stali i patrzyli na nią, jak zaczarowani, bo pierwszy raz zobaczyli ducha Marysieńki.

– Gotowi na prawdziwe święta? – spytała Marysieńka, spoglądając na nich z uśmiechem.  

– Prawdziwe? – powtórzyła Dorota, czując dziwne ciepło w sercu.  

– Zaraz zobaczycie! – Marysieńka uniosła rękę i pstryknęła palcami.  

Wigilijne czary-mary  

Wszystko nagle zawirowało, a Dorota, Maria i Łukasz poczuli, jak ogarnia ich dziwne, przyjemne uczucie lekkości. Kiedy otworzyli oczy, stali na progu pałacu. Ale coś było nie tak. Ich ręce były mniejsze, głosy wyższe, a portal, który tak dobrze znali, był o wiele większy niż zwykle…

– Co się stało? – pisnęła Maria, spoglądając na swoje małe dłonie.  

– Jesteśmy znów dziećmi! – zaśmiał się radośnie Łukasz, patrząc na Dorotę, która wyglądała na może dziesięcioletnią dziewczynkę.  

W tej samej chwili drzwi pałacu otworzyły się szeroko, a do środka wsunęła się prawdziwa świąteczna magia. Z wnętrz dobiegał gwar głosów, zapachy pierników, miodu i korzennego wina. W holu stała ogromna choinka, na której wisiały jabłka, świeczki i ręcznie robione ozdoby.  

– Witamy w Targoszynie z moich czasów, kochani – szepnęła Marysieńka. – Czas na święta, kiedy magia była naprawdę magią!  

Przygotowania do Wigilii  

Pałac był pełen ludzi. Służba uwijała się w kuchni, piekąc pierniki i przygotowując Schlesisches Himmelreich, czyli Śląskie Niebo. Było to duszone mięso z sosem owocowym z korzennymi przyprawami, które podawano z kluskami. Na długim stole pojawiły się też karp w migdałach i aromatyczna kutia z makiem, miodem i orzechami.  

– Zobaczcie, jakie to piękne! – pisnęła Maria, podziwiając sposób podania i wdychając zapach świątecznych wypieków.  

Dorota stała jak zaczarowana. Obserwowała kobiety, które starannie układały na stole maślane ciasteczka w kształcie gwiazdek i polewały je lukrem. 

– Wszystko wygląda, jakby było robione z miłością – powiedziała Dorota. 

Marysieńka przytaknęła. – Bo tak właśnie było. W tamtych czasach święta to był czas bliskości, wspólnej pracy i radości z małych rzeczy.  

Czar choinki  

Kiedy nadeszła wigilia, pałac wypełnił się śpiewem kolęd. Dzieci z pałacu i okolicznych domostw biegały wokół choinki, śmiejąc się i podziwiając jej piękno. Dorota, Maria i Łukasz, którzy wciąż znajdowali się w swoich ciałach z dzieciństwa, poczuli, jak ich serca wypełnia radość i ruszyli do zabawy razem z innymi dziećmi.

Śmiali się tak i tańczyli wokół choinki, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że oni i te inne dzieci mówią innymi językami.

Marysieńka stała i patrzyła na nich z uśmiechem.

– Mam nadzieję, że przypomnieliście sobie, jak to jest być dzieckiem. Te święta są właśnie o tym. Nie zapomnijcie! – powiedziała nagle Marysieńka i dodała: – A to dla was – i wręczyła każdemu z nich małe pakunki owinięte w lniane płótno. 

– Co to jest? – spytał Łukasz.  

– Pamiątka – odpowiedziała Marysieńka. – Nie zapomnijcie, że magia świąt to coś, co zabiera się ze sobą, niezależnie od czasu i miejsca.  

Powrót do współczesności  

Gdy tylko skończyły się kolędy, świat znów zawirował. Dorota, Maria i Łukasz znaleźli się z powrotem w salonie Doroty, znów w swoich dorosłych ciałach. Obok nich stał Tomek, który przyglądał się im ze zdumieniem.  

– Mamo, co się stało? – spytał.  

Dorota uśmiechnęła się i rozwinęła lniany pakunek. W środku była ręcznie wykonana ozdoba choinkowa: delikatna gwiazda ze słomy, dokładnie taka, jaką widziała w pałacu.  

– To magia świąt, synku – szepnęła Dorota, ocierając łzę wzruszenia. – Prawdziwa magia, która przetrwała przez wieki.  

Święta w Targoszynie  

Tego wieczoru Dorota, Maria, Łukasz i Tomek postanowili pójść do parku i zamiast choinki, ubrać Platana Miłości wykorzystując wszystkie stare i nowe ozdoby, światełka co im się tam nawinęło. Śnieg skrzypiał pod ich butami, gdy tak kręcili się wokół platana, jak przed chwilą dzieci wokół choinki, a drzewo wydawało się szumieć ulubioną pastorałkę ich wszystkich „Jest taki dzień…” To prawda. Tylko jeden, raz do roku…

Potem wrócili do Doroty i pijąc herbatę chrupali jeszcze nie do końca miękkie świąteczne pierniczki. Uśmiechali się do siebie, a każdy z nich w duchu uśmiechał się też do Marysieńki. Wiedzieli już, że pewnego pięknego dnia pałac w Targoszynie znów wypełni się śmiechem i radością – dokładnie tak, jak za czasów Marysieńki…

Cdn.